Het begon allemaal met de Feniciërs en Carthagers in de Bronstijd, die veel peulvruchten introduceerden, zoals linzen en kikkererwten en misschien granaatappels.

Daarna kwamen de Grieken , die olijfbomen, tarwe, wijnstokken, dus wijn, artisjokken, vruchtbomen zoals vijgen en granaatappels en notenbomen zoals walnoot en hazelnoot introduceerden.
En door de teelt van schapen en geiten introduceerden zij de beroemde ricotta kaas .
Toen werden Syracuse, Gela en Agrigento bekend om hun keuken.

Peulvruchten, vlees, vis en groenten werden op smaak gebracht met veel extra vergine olijfolie en wilde kruiden zoals tijm en oregano, alles vergezeld van sterke rode wijn.
Ze begonnen ook desserts en gebak te maken op basis van gemalen noten en ricotta kaas, honing en bloem.
Een vroeg dessert was een vla op basis van ricotta die Tyropatinum werd genoemd. Manden met fruit en zoete wijn gemaakt van witte Malvasia druiven, oorspronkelijk uit de oostelijke Peloponnesos, begeleidden deze gerechten.

Na de Punische oorlogen verbeterden de Romeinen het landbouwsysteem met oog op de productie van tarwe, dat vervolgens naar Rome werd gestuurd en Sicilië begon te worden aangeduid als: "Il granaio d'Italia".

De renaissance van de Siciliaanse keuken en landbouw begon pas echt toen de Arabieren in de IXe eeuw AD Sicilië veroverden.
Hun kolonisatie duurde ongeveer 200 jaar en in die periode ondergingen de Siciliaanse landbouw en keuken een opmerkelijk, revolutionair proces van heropleving. De Arabieren maakten beter gebruik van het beschikbare water door moderne irrigatiesystemen aan te leggen die de rijstteelt mogelijk maakten, dit systeem is nog steeds in gebruik en wordt "Saja" genoemd.

Ze introduceerden ook sinaasappels, citroenen, bergamotten, citroenen, perziken, abrikozen, dadels, pistachenoten, aubergines en suikerriet.
Moerbeibomen werden ook geïmporteerd, in grote aantallen geplant en gebruikt voor hun bessen, hun schors en als nestplanten voor zijderupsen.

Pasta (door de Arabieren Itriyya genoemd), zowel als het proces van pasta maken, werd ook door de Arabieren geïntroduceerd en de eerste pastafabriek werd gebouwd in Trabia bij Palermo ongeveer in 1154 AD.
De beroemde Arancini/e ontstonden ook in deze periode aan de oostkant van het eiland.

Het gebak en de desserts werden steeds verfijnder, wat nog steeds te zien is in de hedendaagse Siciliaanse patisserie.
De beroemde Cassata, een rijke en zoete taart op basis van ricotta, ontleent zijn naam aan het woord quas'ta, dat duidt op een grote ronde pan waarin het werd gemaakt. De Siciliaanse Torrone (noga) op basis van amandelen, honing en sesamzaad is een Arabische creatie, Qubbayt genaamd.
Ten slotte werden bergamot-, rozen- en jasmijnextracten, vermengd met gemalen pistache, amandelen of moerbeien, door de Arabieren gebruikt als ingrediënten om samen met sneeuw van de Etna ijs en granita te maken, die tegenwoordig in de zomerperiode samen met zeer zachte en geurige brioches (Brioche cu tuppu) graag worden gegeten.

Men zegt dat de "Cannolo" oorspronkelijk werd gemaakt door vrouwen die in de harems van Caltanissetta leefden, misschien als een vage schijnhulde aan hun mannen.
Met het einde van de Arabische heerschappij in Sicilië verdwenen de harems, en er wordt verteld dat zij zich toen bekeerden tot het christelijk geloof en een aantal recepten meenamen naar de kloosters, en dit zou dus een van de recepten kunnen zijn die door de moslimvrouwen aan de christelijke zusters werden doorgegeven.

Na hun verovering beseften de Normandiërs al snel welke opmerkelijke bijdrage de Griekse en de Arabische erfenis hadden nagelaten aan de ambachten, de wetenschap, de architectuur en de keuken van Sicilië.
Daarom namen zij een echte kosmopolitische houding aan en bewaarden zij de wijsheid van het verleden door deze te vermengen met het Normandische erfgoed.

Ze huurden Siciliaanse en Arabische koks in en introduceerden typisch Normandisch voedsel, zoals gezouten vis, en creëerden de hedendaagse Pesci Stoccu en Baccala.

Toen de Spanjaarden aankwamen, introduceerden zij planten uit de Nieuwe Wereld zoals de cactusvijg, pompoenen, aardappelen, paprika's en tomaten. Spaanse koks introduceerden Catalaanse gerechten waaronder onze Caponata, een gerecht met aubergines, kappertjes, tomaten, olijven, pijnboompitten en rozijnen, dat nu een bekend, klassiek Siciliaans gerecht is.

Sfinci en Tavola Calda, Siciliaans streetfood, brooddeegflapjes gevuld met groenten, vlees, vis en/of kaas, in de vorm van halve maantjes en vervolgens gebakken of gefrituurd, zijn tegenwoordig in de meeste Siciliaanse cafés te vinden.
Cacao en chocolade werden ook naar Sicilië gebracht door de Spanjaarden die de stad Modica gebruikten als centrum voor het maken van chocolade, gedreven door de rijkdom van de talrijke Spaanse aristocraten die er woonden en die zich de oude en zeer dure chocoladebereidingsmethoden konden veroorloven, die tot op heden onveranderd zijn gebleven.

Sicilië werd onafhankelijk na het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Hoewel Sicilië politiek gezien deel uitmaakt van Italië, beschouwen de meeste Sicilianen zichzelf eerder als Sicilianen dan als Italianen, en we zijn dan ook bijzonder trots op onze traditionele keuken!

Tegenwoordig genieten de Sicilianen graag en volop van de rijke erfenis van hun culinaire erfgoed die we graag met bezoekers delen.

De heerlijke smaken, geuren en aroma's van de Siciliaanse gerechten zijn echter niet alleen te danken aan het uitstekende culinaire erfgoed van Sicilië.
De vulkanische bodem waarop alle planten groeien wordt voortdurend bemest door de mineraalrijke vulkanische as die door de frequente uitbarstingen van de Etna in de lucht wordt gespuwd.

Bovendien geven de subtropische klimatologische omstandigheden en de weldadige zonneschijn van Sicilië alle Siciliaanse producten een unieke energie en kwaliteit.

Hoewel al deze factoren ertoe hebben bijgedragen dat Sicilië een eet- en wijnparadijs is geworden, is het te makkelijk om je zo mee te laten slepen:

"Als je aan een dieet moet beginnen is het misschien een goed idee om eerst naar Sicilië te gaan."

Meer informatie